Historia klubu

GENEZA POWSTANIA BADMINTONA  W  GŁUBCZYCACH
I  HISTORIA ZAŁOŻENIA LUDOWEGO KLUBU SPORTOWEGO
 „TECHNIK”  GŁUBCZYCE

Geneza powstania badmintona w Głubczycach rozpoczyna się w roku 1966,kiedy to Bolesław Zdeb działacz ogniska TKKF „Unia” przy Zakładach Przemysłu Dziewiarskiego w Głubczycach przebywając na obozie szkoleniowo-wypoczynkowym ZMS w miejscowości Wilkasy zetknął się z Julianem Krzewińskim, który to  propagował badmintona w tego typu placówkach, w ramach zajęć rekreacyjno- sportowych. Tam też Bolesław Zdeb zapoznał się z regulaminem gry oraz podstawowymi przepisami dotyczącymi tej dyscypliny sportu. Bezpośrednio po powrocie wraz z osobą Bolesława Zdeba trafiają do Głubczyc zalążki badmintona a On sam stał się niekwestionowanym prekursorem badmintona w Głubczycach
W początkowym okrasie badminton propagowany był w macierzystym zakładzie pracy Pana Zdeba tj. w Zakładach Przemysłu Dziewiarskiego „ Unia „   w Głubczycach, a ściślej w Przyzakładowej Szkole Włókienniczej. Jak w przypadku prawie każdej, nowej dyscypliny sportu próby zaszczepienia badmintona spotykały się z dużą rezerwą ze strony zakładowej organizacji sportowej jak i przyszłych adeptów „Kometki”. Na początku naprawdę nieliczni próbowali sprostać tym przeszkodom, ale osoba Bolesława Zdeba nie poddawała się i z uporam dążyła do celu.Te pierwsze kroki zmierzające do upowszechnienia badmintona w macierzystym zakładzie posiadały pewne dobre strony. Do nich należały nie wątpliwie obowiązki zawodowe Bolesława Zdeba, który pracował w tym czasie na stanowisku referenta do spraw socjalnych i zajmował się między innymi organizacją imprez rekreacyjno – sportowych na terenie zakładu. W ten sposób oddziaływał bezpośrednio na program tych zawodów oraz pośrednio na udział członków załogi w tych zawodach. Działając w przyzakładowym ognisku TKKF „Unia” Bolesław Zdeb wprowadził badmintona do programu zajęć ogniska. Co też nastąpiło na początku na zasadzie spotkań z rówieśnikami, których za namową ściągnął na boisko sportowe.
Za względu na brak sali spotkania te odbywały się do miesiąca października 1966 r. na boisku przyszkolnym Liceum Ogólnokształcącego w Głubczycach. Zajęcia  były nietypowym treningiem polegały one na nauce trafiania i przebijania lotki na drugą stronę. W zajęciach tych obok Bolesława Zdeba uczestniczyli; Edward Małecki. Andrzej Zarada, Jerzy Zawadzki. Grano wtedy rakietami typu „Indianin” i lotką plastikową „Wessa”, które były zakupione za własne pieniądze. Ze względów zrozumiałych rolę „trenera” spełniał Bolesław Zdeb, posiadający najwięcej wiadomości teoretycznych i umiejętności praktycznych.
W 1967r. w programie Centralnej Spartakiady Włókniarzy znalazł miejsce po raz pierwszy badminton. Był to dodatkowy impuls dla Bolesława Zdeba, który widział szansę rozpropagowania dyscypliny na większą skalę. W kwietniu 1967 r. prowadził nabór chętnych do uprawiania badmintona. Odbyło się to na zasadzie prywatnych zachęt wśród uczniów Przyzakładowej Szkoły Zawodowej przy Zakładach Przemysłu Dziewiarskiego „Unia” w Głubczycach. Ponadto w aspekcie zbliżającej się Centralnej Spartakiady Włókniarzy znalazły się turnieje badmintona dla pracowników. Wtedy też zostały zakupione przez ognisko TKKF „Unia” pierwsze rakiety, lotki oraz siatki.
W 1967 r. podczas obchodów Wiosny Głubczyckiej został zorganizowany pierwszy zakładowy turniej w badmintona. Znaczenie tego turnieju było bardziej propagandowe dla społeczeństwa głubczyckiego. Grę demonstrowali: Bolesław Zdeb, Halina Pawlicka, Teresa Sybilla, Elżbieta Wąsowicz. Zespół ten tworzył zalążek grupy jaka zaczęła się tworzyć pod kierunkiem Bolesława Zdeba. Grupę tworzyły uczennice Przyzakładowej Szkoły Zawodowej Z.P.Dz. „Unia”, a jak wskazuje na to profesja zdecydowaną większość tworzyły dziewczęta. Mała popularność dyscypliny powodowała to, że wśród uprawiających znajdowali się przede wszystkim chętni i na tym też kryterium opierała się „selekcja”. Grupa wtedy liczyła około 8-12 osób, grano rakietami typu „Szpak” oraz lotkami „Wessa”- ciężkimi (plażowymi) . Celem wszystkich poczynań Bolesława Zdeba było doprowadzenie zawodników do Finału Centralnej Spartakiady Włókniarzy. Udało mu się to po trzech miesiącach przygotowań. We wrześniu 1967 r. Halina Pawlicka wychowanka Bolesława Zdeba zdobyła tytuł Mistrzyni Centralnej Spartakiady Włókniarzy w badmintonie. Fakt ten jak się okazało miał bardzo duże znaczenie propagandowe. Ogłoszenie go przez radio zakładowe spowodowało, że badmintonem zaczęła interesować się coraz większa liczba osób, przeważnie młodych. Spowodowało to, że działalność TKKF „Unia” na przełomie lat 1967-1968 została zdominowana przez tę dyscyplinę sportu. Przełomowym momentem, jak wykazał okres późniejszy, dla rozwoju badmintona w Głubczycach był okres wiosny 1968 r. wówczas to wrócił do Głubczyc, po odbyciu służby wojskowej, Ryszard Borek, który trenował piłkę nożną w klubie ZKS „Polonia” Głubczyce. Nieporozumienia w tym klubie sprawiły, że Ryszard Borek zaprzestał uprawiania piłki nożnej, a że był człowiekiem bardzo aktywnym fizycznie zaczął się rozglądać za inną dyscypliną sportową. Przypadek sprawił, że w końcu maja 1968 r. trafił na boisko Liceum Ogólnokształcącego, gdzie odbywały się zajęcia zwolenników badmintona. Pierwsza próba zakończyła się niepowodzeniem, ale jako osoba za wszelką cenę dążąca do celu nie poddała się, przeciwnie postanowił nauczyć się grać w badmintona. W najbliższym czasie Ryszard Borek pożyczył rakiety od Janusza Sikory i wraz ze swym przyjacielem R. Mazurem rozpoczęli odbijanie lotki w parku, ponieważ nie mieścili się w grupie B. Zdeba. Z czasem Ryszard Borek skupiał wokół siebie coraz to nowych chętnych do gry. Zostało wyrysowane boisko do badmintona na kortach tenisowych w Głubczycach i w ten sposób powstało niejako drugie centrum badmintona. Grupa tę tworzyli: Ryszard Borek, Franciszek Czyżowicz, Józef Bugnar, Roman Ślepecki. Zajęcia tej grupy podobnie jak B. Zdeba, polegały głównie na meczach towarzyskich, jednakże bez możliwości udziału w jakichkolwiek zawodach. Grupa B. Zdeba to dominacja dziewcząt, natomiast grupa Ryszarda. Borka skupiała samych mężczyzn. Tymczasem w miesiącu październiku 1968r. odbyć się miała Wojewódzka Spartakiada Włókniarzy w miejscowości Pokrzywna. Bolesław Zdeb stanął przed koniecznością wystawienia reprezentacji Z.P.Dz. „Unia” złożonej z kobiet
i mężczyzn. Cóż było robić, należało połączyć obie grupy działające w Głubczycach. Okres późnej jesieni i zimy 1968 roku był dla badmintona głubczyckiego okresem „martwym” z uwagi na brak możliwości korzystania z pomieszczeń zamkniętych tj. sal sportowych. Na przełomie lat 1968-1969 nastąpiła zmiana sytuacji, przede wszystkim na odcinku spraw administracyjnych, a więc w poszukiwaniu literatury fachowej i sprzętu sportowego. Doszło do zdobycia przez Ryszarda Borka broszurki pt. „Kometka – zawody sędziowanie” wydawnictwa Centralnej Rady Związków Zawodowych. Korzystanie z sal w tym okrasie graniczyło z cudem, bowiem Zarząd TKKF „Unia” nie mógł zapewnić badmintonistom zajęć na tego rodzaju obiektach. W maju 1969 roku, rozpoczynają się systematyczne zajęcia TKKK-kiej grupy na wolnym powietrzu. W tych czasach systematyka owa polegała na dysponowaniu wolnym czasem przez samych grających, jak również od warunków atmosferycznych. Ale chęć udziału w cyklu turniejów o Puchar Zarządu Głównego TKKF wymagała poświęcenia. W tym czasie do treningów wprowadzano już pewne elementy doskonalące technikę gry uderzenia z bekhendu i forhendu itp. W tym czasie jednak z grupy odchodzą jedne z pierwszych zawodniczek: Teresa Sybilla i Halina Pawlicka a na ich miejsce przychodzą inne np. Józefa Ciurys, która rozpoczyna systematyczne treningi. Pierwszy poważny turniej dla głubczyckich badmintonistów odbył się w październiku 1969r.i był to Wojewódzki Turniej o Puchar Zarządu Głównego TKKF.  Ze względu na brak rutyny i dostatecznych umiejętności, start ten zakończył się niepełnym powodzeniem przynajmniej w odczuciu zawodników ( drugie miejsce Ryszarda Borka ). Niepowodzenia były równocześnie czynnikiem mobilizującym dla zawodników, a w szczególności dla Ryszard Borek który przyjął na siebie rolę szkoleniowca.
Przełom roku 1969 -1970 to okres którego zawodnicy nigdy nie zapomną, ponieważ ich treningi na okres zimowy nie zostały przerwane poprzez udostępnienie na ten okres sali gimnastycznej. Stało się to za pozwoleniem Dyrektora Szkoły Specjalnej, R. Jabłońskiego. Sala ta nie spełniała wprawdzie wszystkich regulaminowych wymogów, znajdowało się na niej jedno boisko do badmintona, ale zapewniała ciągłość cyklu treningowego. Stronę szkoleniową prowadził R. Borek , natomiast wszystkie sprawy organizacyjne, nawiązywanie kontaktów, zabezpieczenie sprzętu spoczywało nadal na Bolesławie Zdebie. Prawidłowa praca szkoleniowa i organizacyjne tego duetu przyciągała wciąż nowych adeptów badmintona. Pojawiły się w głubczyckim badmintonie nowe twarze: Bożena Wilczyńska, Maria Rochan i Stanisław Rosko. Ciężka i mozolna praca zaczęła przynosić oczekiwane efekty. W 1970 roku reprezentacja TKKF „Unia” awansowała do eliminacji strefowych, a rok później R. Borek i Józefa Ciurys zakwalifikowali się do turnieju centralnego w Mielcu. Od tego momentu zaczęły się właściwie kontakty Głubczyc z czołówką krajową. Następuje intensyfikacja zajęć treningowych, zawodnicy zostali zaopatrzeni w lepsze zagraniczne rakiety produkcji NDR -„Alfa”. Problem sprawiały lotki „Wessa”, które nie nadawały się do gry halowej były zbyt ciężkie , ale i z tym poradzili sobie głubczyccy badmintoniści. Zawodnicy zdejmowali gumowe główki i na ich miejsce przyklejano plaster co powodowało że lotka była lżejsza a odbijała się równie dobrze. Takie lotki były używane jedynie do treningu. W roku 1972 organizatorzy głubczyccy doprowadzili do pierwszego meczu drużynowego. Przeciwnikami TKKF „Unii” Głubczyce byli zawodnicy TKKF „Olimpia” Wrocław. Spotkanie miało charakter towarzyski i zakończyło się zwycięstwem TKKF „ Olimpii” Wrocław 9:3.
W tym samym roku miał również miejsce start zawodników TKKF „Unia” w zawodach międzynarodowych we Wrocławiu. Pierwszy znaczący sukces III miejsce R. Borka w turnieju o Puchar ..Wiadomości”. Ale po sukcesach były również porażki zawodnicy TKKF „Unia” Głubczyce ulegli w meczu oficjalnym zawodnikom „Unii” Bieruń Stary 2:5, który był zespołem czołówki krajowej. W związku iż w sekcji pojawiają się nowi uczniowie szkół podstawowych jak Jan Drożdżel, Karol Hawel czy Jerzy Buniak rozbieżność wiekowa i poziomem gry jest bardzo duży następuje podział na kategorie wiekowe. Utworzone zostały dwie grupy treningowe, z którymi zajęcia prowadził R. Borek.  Lata 1972 – 1974 był okresem, który zdecydował o przekwalifikowaniu badmintona w Głubczycach ze sportu o znaczeniu rekreacyjnym w sport o cechach wyczynowych. Mimo to nie był tak popularny jak piłka nożna czy siatkowa, które były uprawiane w głubczyckim TKKF-ie. Brak odpowiedniego związku sportowego na szczeblu centralnym powodowało, że badminton traktowany był przez władze sportowe powiatu jako forma rekreacji, a co za tym szło, brak odpowiedniego poparcia administracyjnego i finansowego, od których to czynników uzależniony był rozwój prawie każdej, a tym bardziej nowej dyscypliny sportu (do czasu powołania Polskiego Związku Badmintona pozostaje grą rekreacyjną bez jakichkolwiek nakładów na jego rozwój z budżetu państwa). W 1972 we Wrocławiu zorganizowano pierwszy kurs instruktorski w którym wzięli udział także R. Borek i B. Zdeb. Podniesienie kwalifikacji i pogłębienie praktycznych umiejętności spowodowały dalsze zmiany w systemie szkolenia zawodników.
W obu kategoriach wiekowych został wprowadzony trening specjalistyczny, wzorowany na szkołach sportowych państw socjalistycznych. Dał on efekt w postaci awansu zespołu TKKF „Unia” do I ligi badmintona utworzonej przez Centralną Komisję Badmintona Działającą przy Zarządzie Głównym TKKF w Warszawie, i zdobycia w 1973r w pierwszego miejsca drużynowo. Od tego momentu następuje znaczne ożywienie w rozgrywkach klubu, oraz rozpoczyna się pasmo wspaniałych sukcesów. Drużyna TKKF „Unia” po raz pierwszy zdobywa tytuł Drużynowego Mistrza Polski w Badmintonie w sezonie 1973/74 w pierwszych oficjalnych Drużynowych Mistrzostwach Polski.
Od roku 1974 zawodnicy TKKF „Unia” systematycznie uczestniczyli w różnego   rodzaju zawodach indywidualnych. Wyniki, jakie osiągali spopularyzowało dyscyplinę w tym małym miasteczku. Nastąpił nabór młodzieży szkolnej do sekcji, wprowadzono nowe formy i metody szkolenia. Badminton wyodrębniony został w ognisku TKKF „Unia jako samodzielna sekcja sportowa. Udostępniono na  zajęcia halę sportową gdzie było cztery korty.
W roku 1975 zawodnicy TKKF „Unia zdobywają kolejny  tytuł Drużynowego Mistrza Polski. Skład drużyny to : Józefa Ciurys, Bożena Wilczyńska, Ryszard Borek. Stanisław Rosko i Karol Hawel.
Kolejne zwycięstwo w Drużynowych Mistrzostwach Polski w roku 1976 dla zawodników TKKF „Unia” Głubczyce Do składu drużyny dołączają dwie młode zawodniczki Elżbietę Utecht i Bożenę Wojtkowska. Po sukcesach drużynowych zawodnicy TKKF „Unia” zaczynają odnosić zwycięstwa indywidualne. W listopadzie 1976r. Elżbieta Utecht jako pierwsza badmintonistka z Głubczyc zdobyła złoty medal w Indywidualnych Mistrzostwach Polski Seniorów w grze pojedynczej kobiet, a Bożena Wojtkowska jako 13-latka w tej samej kategorii zdobyła brązowy medal.
Starania kolektywu R. Borek. B. Zdeb, M. Masiuk i Z. Polek zmierzały w 1976 roku do przejścia sekcji badmintona z ogniska TKKF „Unia” do ZKS „Polonia” Głubczyce, działającego przy Z.P.Dz. „Unia”. Miało to swoje uzasadnienie ponieważ większość środków na cele sportowe w zakładzie przeznaczona była na ZKS „Polonię”, a ściślej mówiąc na sekcję piłki nożnej . Funkcję prezesa w tym czasie sprawował Janusz Łobos, kierownik działu socjalnego Z.P.Dz. „Unia”, który jako jeden z nielicznych, mających wpływ na działalność rekreacyjno – sportową popierał głubczycki badminton. Kolejny tytuł Drużynowego Mistrza Polski zdobyty w roku 1977 przez badmintonistów TKKF „Unia” Głubczyce przyczynił się do tego, że w kwietniu 1977r. sekcja ta została przekazana na mocy porozumienia zarządu i działaczy do ZKS „Polonia” działającego przy Z.P.Dz. „Unia” w Głubczycach. Początkowy okres zmiany przynależności sekcji badmintona był bardzo korzystny, szczególnie pod względem organizacyjnym. Środki finanse jakie posiadała sekcja zabezpieczały potrzeby badmintonistów tj. zakup sprzętu, wyjazdy na turnieje, niemniej jednak w odczuciu działaczy sekcji piłki nożnej stanowiła ona pewne „zagrożenie” dla piłkarzy, którym ograniczono dotacje zakładowe. Dla lepszego odpieranie nacisków zwolenników piłki nożnej dokonano wyboru zarządu sekcji badmintona z przewodniczącym Marianem Masiukiem. Nowo wybrany zarząd sekcji badmintona przystąpił do bardzo dynamicznego działania, które miało na celu nawiązanie ścisłej współpracy ze szkołami, aby zachęcić dzieci do badmintona zaczęto organizować międzyszkolne turnieje. Do działania włączyły się władze miasta, a mianowicie Wydział Oświaty i Wydział Kultury Fizycznej i Turystki Urzędu Miasta i Gminy Głubczyce. Turnieje te przeprowadzane były dwa razy w miesiącu przez okres całego roku szkolnego. Przez ten okres szkoleniowcy mogli poddać próbie gry w badmintona przeszło 200 dzieci w przedziale wiekowym od 10 do 14 lat. Z tak wyselekcjonowanej młodzieży nie trudno było wyłonić osoby naprawdę zdolne, które trafiły do sekcji badmintona tworząc bezpośrednie zaplecze dla pierwszego zespołu. W tej sytuacji Wydział Kultury Fizycznej i Turystyki w Głubczycach zobowiązał się do pokrycia kosztów wynajmu hali sportowej dla zawodników sekcji badmintona w ilości do 12 godzin tygodniowo Nie trudno się domyśleć jak wyglądały następne lata przy tak dynamicznie działającej i rozwijającej się sekcji badmintona.
Rok 1977 staje się przełomowym rokiem dla klubu i Badmintona w naszym kraju. Powstaje Polski Związek Badmintona a w Głubczycach 29 listopada 1977r. następuje oficjalne podpisanie przez działaczy z 9 klubów  deklaracji o przystąpieniu do Polskiego Związku Badmintona. W kolejnych latach Klub w dalszym ciągu się rozwija a zawodnicy zdobywają w 1978r. kolejny tytuły Drużynowego Mistrza Polski oraz tytuły i medale w Indywidualnych Mistrzostwach Polski jako Polonia Głubczyce.   Jesienią tego roku w nagrodę za osiągnięcia sportowe Dyrektor Wydziału Kultury Fizycznej i Turystyki w Opolu Zbigniew Przybylski przekazał ZKS „Polania” autobus „Robur” celem rozwiązania problemów transportowych z jakimi borykali się zawodnicy i trenerzy wyjeżdżając na turnieje.
Zainteresowanie badmintonem na Opolszczyźnie jest tak duże, że doprowadziło w 1979 roku do próby założenia również  Okręgowego Związku Badmintona w Głubczycach. Uznano, że wyniki sekcji badmintona w klubie ZKS ..Polonia” doświadczenie w sprawach organizacyjnych, duża ilość działaczy, a także perspektywa rozwoju tej dyscypliny stanowią dostateczną podstawę do powołania Okręgowego Związku Badmintona. Istniały jednak trudności w formalnym zarejestrowaniu Związku w Wydziale Spraw Wewnętrznych Urzędu Spraw Wewnętrznych w Opolu. Zwłokę tę powodowało stanowisko pracowników Urzędu Wojewódzkiego w Opolu, którzy byli zdania, że rozwojem badmintona na Opolszczyźnie może zająć się Zarząd Wojewódzki TKKF w Opolu. Dopiero pomoc Polskiego Związku Badmintona i Wydziału Kultury Fizycznej Sportu i Turystyki w Opolu pozwoliło na uzyskanie pozytywnej decyzji w sprawie rejestracji Okręgowego Związku Badmintona w Głubczycach, co nastąpiło 21stycznia1980 roku.
W maju 1980 roku Głubczyce po raz pierwszy gościło zawodników zagranicznych biorących udział w Turnieju Międzynarodowym, były to zespoły : B.C. Hertegenbosch -Holandia. B.S.G. Kuhlautomat – Berlin. T.J. Kosice – CSSR, KS ‚Unia” Bieruń Stary oraz ZKS ..Polonię” Głubczyce. Turniej ten stał się tradycją i rozgrywany był cyklicznie w następnych latach. W turnieju tym uczestniczyły coraz to nowsze zespoły. Po tym turnieju zostały nawiązywane przyjacielskie stosunki między klubami  a ZKS ..Polonią” co doprowadziło iż klub nasz zaczął uczestniczyć w podobnych turniejach za granicą.
17 października 1980 roku data przełomowa dla badmintona w Głubczycach. Następuje przeniesienie sekcji badmintona z klubu ZKS „Polonia” do Ludowego Klubu Sportowego „Technik” Głubczyce. Klub LKS „Technik” powstał w 1973r. i zrzeszał w owym czasie w swoich szeregach cztery dyscypliny sportu: Koszykówkę mężczyzn, siatkówkę kobiet, podnoszenie ciężarów i tenis stołowy. Jednak po kilku latach wymienione dyscypliny powoli wygasały aż nastąpił moment gdy Klub stał się Klubem jednosekcyjnym zrzeszającym tylko dyscyplinę Badminton. W pierwszym  prezesem klubu zostaje Pan Andrzej Walczak. Klub w tym okresie opracowuje i rejestruje również oficjalne logo Klubu.
Do roku 1980 badmintoniści z Głubczyc mieli już na swoim kocie 33 medale różnego koloru zdobytych na Indywidualnych Mistrzostwach Polski Seniorów i 6 tytułów Drużynowego Mistrza Polski Seniorów. Zawodnikami którzy wpisali się na listę zdobywców byli: Elżbieta Utecht, Bożena Wilczyńska, Józefa Ciurys, Bożena Wojtkowska, Maria Bahryj, Ewa Rusznica, Ryszard Borek, Stanisław Rosko, Karol Hawel i Kazimierz Ciurys.
Pełnoprawnym trenerem w Klubie zostaje  Ryszard Borek, który wcześniej pełniąc rolę trenera zawodnika kończy karierę zawodniczą na IMP w roku 1980 w Radomiu. W tym samym roku zostaje również trenerem Kadry Narodowej, która po raz pierwszy oficjalnie została powołana a w której trzon tworzyli właśnie zawodnicy LKS „Technik” Głubczyce  Maria Bahryj, Ewa Rusznica. Bożena Wojtkowska. Stanisław Rosko i Kazimierz Ciurys, również w kategorii juniorów też mieliśmy swoich reprezentantów: Zofię Żółtańską, Bożenę Siemieniec, Jerzego Dołhana i Grzegorza Olchowika. Pan Rysiek uzyskuje tytuł trenera klasy II, później klasy I i doszkala się w międzyczasie na kursach krajowych i zagranicznych.
W tym samym roku zawodnicy z Głubczyc Ewa Rusznica i Bożena Wojtkowska zostają powołane do reprezentacji Polski na Mistrzostwach Europy Seniorów w Groningen (Holandia).Był to pierwszy start w takiej ważnej imprezie zawodników z Technika Głubczyce. Od tej pory zawodnicy naszego Klubu regularnie reprezentować będą nasz Klub i Kraj jako reprezentanci Polski na arenach krajowych i zagranicznych w Mistrzostwach Polski, Europy, Świata czy Igrzyskach Olimpijskich a Klub LKS „Technik” Głubczyce  stanie się rozpoznawalną marką w Europie i na całym Świecie.